Sanatkritik'ten Zeynep Nur Ayanoğlu'nun sorularına yanıt
verdim:
Z.N.A: Adı ön kapakta yazan anlatıcının, edebiyattan kaçar gibi yapıp kaçmadığında, okuru payladığı veya ondan özür dilediği kısımlarla sıklıkla karşılaşıyoruz. Buna karşın, hiç özür dilemediği bir “huyu” var: sonuçlara atlamak. Anlatıcı, “Müptezel Sevgilisi onunla konuşmayı kesecek olsa da nasılsa hepimiz (virüsten) öleceğiz (s. 25)” veya “…koyu renkli giysilerinde toz taşımadığı gibi kalbinde sevgi de taşıyamaz (s. 149)” gibi bağlantılar kurup bunları işlemekten gocunmuyor, “imtina” da etmiyor. Bu noktada, kitabın, eğer varsa “edebiyat üstü” olma iddiasının sınırları veyahut yazarın uyguladığı yöntemi icra etme sınırları hakkında ne söylersin?
C.D.: Burada da siz edebiyat yapmışsınız. Neyse. İnsanlar fırsatı hiç kaçırmıyor bakıyorum. Edebiyat yaptığınız ilk cümleleri geçip sona geliyorum. Nadir de olsa edebiyat yapmaktan imtina etmedim. Hatta kitapta geçtiği haliyle “imtina” etmedim çünkü göçük altından insan çıkarıyordum. Her arama kurtarma çalışmasında olduğu gibi kurtarıcı tuvalet molası verebilir. Ayrıca baş karakterlerimden birinin gaza gelip edebiyat parçalamasına engel olamam. İçki içiyor, uyuşturucu kullanıyor. Ara sıra saçmalayacaktır elbette.
Devamı için TIKLAYIN
KE Dergisi'nden Sedat Demir'in sorularına yanıt verdim. 13. sayıyı indirmek için TIKLAYINIZ
S.D.:Karakterleri, isimleri yerine karakterin onlara verdiği “özel” isimlerden de tanıyoruz.
CD.:İsimleri aklımda tutamadığım için karakterlere isim vermedim. Şimdi şaka yaptığım düşünülecek. Yapmıyorum. Güncel hayatta isimleri aklımda tutamıyorum. Bu sebeple bir performans romanı da olan Kahrolmak’ta isim kullanmak riya olurdu. Allah kimseye söylediği şeyin şaka olmadığı açıklamak zorunda bırakmasın bu arada.
Devamı için TIKLAYIN
