Rıdvan Gecü / Sünepe Hakkında Düşündüklerim

Geçen kitapçıda kapağı ilginç bir kitap gördüm. İnce olduğu için de alıp okuyayım dedim. Kitabın adı Sünepe, kitap şu an bende olmadığı için künyesine bakıp söyleyemiyorum ama az evvel yaptığım internet araştırmasında kitabın türünün “roman” olarak tanımlandığını gördüm. Kitabı bugün bitirdim. Eğlenceliydi. Ama roman değildi. Anlatıydı. Eğer anlatıda da anlaşamazsak mizah kitabı da diyebiliriz. Bunda anlaşabiliriz umarım. Hani çok meşhur bir söz vardır ama tüm meşhur sözler gibi kime ait olduğu belli değildir: “roman her yazılışında yeniden tanımlanır” bıdı bıdı. Romanın yazarı Rıdvan Gecü, genç bir akademisyen, daha evvel yayınladığı bir şiir kitabı da var. Türlerle ilgili daha evvel yazmıştım, hatırlayanlar olacaktır, ben hatırlamıyorum, türlerin kökenine kadar gidebiliriz. Evet, aklıma geldi, sineme ve roman bağlamında bir eleştiri yöneltmiştim Nuri Bilge’nin kış uykusuna, aslında bu kadar tutucu değilimdir ama yeri geldiği için söyleyeyim: Türlerarasılık güzeldir ama günde 5 vakit çoktur. Gecü, 100 sayfa bir şey anlatmış. Sonra 10 sayfa başka bir şey, sonra 2 sayfa başka bir şey. 3 tane öykü var gibi ama değil. Asıl gövdeden iki kişiyi seçip onların hikâyesini ayrıca anlatış. Yeni kahramanlar yaratmış. Dergi mi çıkarıyorsun mübarek! İkincisi gönderme çok. Bir romanda, pastişi yapılan başka bir romana bu kadar çok gönderme yapılırsa o romanın özne’liği gider. Sahicilik kaybolur. Kaybolmaz aslında, zedelenir. Üçüncüsü bu kadar ince roman mı olur? Roman dediğin kalın olur. Buraya kadar olan düşüncelerim, “bu bir romandır” dayatması içindi. Gelelim üslup ve içeriğe.

Gecü, anlatımıyla neşe aktarabiliyor. Bizi kahramanın talihsiz ve fars kıvamındaki içten hesapçı hayatına çekip, şimdiden ve buradan ayırabiliyor. Bunu yaparken de bazı ibretler sunabiliyor. Ayrıca daha evvel hiç rastlamadığım bir üst kurmaca tarzını gördüm bu romanda. Çavdar Tarlası ile ilgili parodi bölümü, birden parodiyi aşıp bambaşka bir üst kurmacaya yelken açıyor. Bu yeni bir şey gördüğüm kadarıyla. En ufak bir metinlerarasılığı görüp heyecan yapan okur bunu anladı mı anlamadı mı bilmiyorum ama büyük bir aydınlanmayı kaçırmış olabilir o bölümde. Şimdilik bu kadar. İkinci okuyuşta daha derine inebilirim.

Kadın, Fukara, Genç, Geleceksiz İsyanı Olarak Taksim Gezi Parkı İsyanı

Natama 3 / Cihat Duman

Bu günlüğü neden tuttuğumu bilmiyorum. Başına gelen hadiseleri unutmaya çalışan bir insan olarak bu iş çok yorucu. Ama gelecekte bunu okuyanlar için eğer bir ibret olacaksa… Aslında buna günlük denemez. Bu metni 13 Haziran 2013 günü 00:08’de yazmaya başladım. Çünkü geçmiş günlerde yazacak zamanım ve motivasyonum yoktu. Olaylar evimin çok yanında cereyan ediyordu ve buna elbette diğer insanlardan daha fazla tepki veriyordum. Vicdanım beni evde tutamıyordu. %50’mi bile evde tutsam belki daha az acı çekecektim. Fakat beraber çay içtiğim, her zaman caddede gördüğüm geleceksiz, plansız, partisiz insanların iktidar tarafından telef edilmeye çalışılmasını sindiremedim. Umumiyetle meydanda olmaya çalıştım. Bir nefes de ben gaz solursam, diğer insanların daha az boğulacağını düşündüm. Twitter’dan anlık düşüncelerimi sürekli belirttim. Olayın sosyolojik boyutundan çok psikolojik boyutu beni ilgilendiriyordu. Olay bir karı koca ilişkisi ya da Freudcu komplekslerle anlatılabilirdi. Roboskî’yi kürtajla, Reyhanlı’yı alkolle kapamak, bu ikisi arasında da sürekli insan bedenine ait dokunulmaz şeylere dokunmaya çalışmak, halkta bir enerji birikmesine yol açmıştı. Eve neden geç geldin, o kadın kim, o adam sana niye SMS attı, çocuğu okuldan kim alacak, babama neden saygısızlık ettin, annem hasta ve bizde kalması gerekiyor türünden bir savaşım bir karı koca muharebesinin temsiliydi. Biriken eş diğer eşi ya öldürür ya da boşar. Başka açıdan bakacak olursak özgürlüğü ana, Tayyip’i baba yerine koyup hadım edilmekten korkan neslin babayı öldürmeye çalışmasıydı. Benlik işgal altındaydı ve polisin maksadı aşan müdahalelerine gençler mizahla ve pasif direnişle mukabele ediyordu. Kimse silah çekmedi. Fakat refleksler görevdeydi. Gazı soluyan ve solunum sistemi çöken genç küfrediyordu. O yetmezse dükkânların kepenklerine vuruyordu. O da yetmezse taş atıyordu. Fakat taşlar yetişmiyor ve hiçbir polis bu taşlardan yaralanmıyordu. Belki yararlanıyordu diyebiliriz. 

27 Mayıs Pazartesi

Taksim Gezi Parkı’nın kuzey kısmının bitişinde dozerlerin ağaçları söktüğü haberi Twitter’dan yayıldı. Haberi duyan 50 kişi gece vakti mekâna gitti ve dozerlerin önünde durdu. Durum emniyet güçlerine haber verilince sabaha karşı direnen 50 kişiye biber gazı ile müdahale edildi. Haksız ve orantısız güç kullanıldığını öğrenen milletvekili Sırrı Süreyya Önder, sabah dozerin önüne çıkarak gaz atılmasını engelledi ve olay haber sitelerine taşındı. 

28 Mayıs Salı

Natama Dergisi’nin Ömer Hayyam’da toplantısı var. Çıkışta parka gidiyoruz. Parkta şenlik var. Yaklaşık 3.000 kişi parkta toplanmış. Bir yandan davullar çalınıyor bir yandan kurulan platformdan insanlar düşüncelerini dile getiriyorlar. Gece yarısı eve dönerken yolda duvar şairi Atilla Çapraz ile karşılaşıyoruz. Olayları anlatıyorum mercimek içerken. Ağaçları söküyor iktidar Atilla Abi! “Kâğıt paraları bittiği içindir,” diyerek kendine hayran bıraktırmasını biliyor. 

29 Mayıs Çarşamba

Gezi Parkı’na şair Y (ekmek parası uğrunda AKP ile yoğun ilişkisi olan bir şirkette çalışmak zorunda, anne ve babası mütedeyyin) ile gittik. 1.000 kişilik bir kalabalık var idi. Sağlık sorunlarımdan dolayı parktan ayrıldık. Sabah aldığım haberlere göre o gecenin sabahında polis tekrar orantısız güç kullanmış. Gaz sıkmış ve çadırları yıkmış. 30 adet çadır vardı. 

30 Mayıs Perşembe

Polislere karşı kitap okuyan direnişçilerin fotoğraflarının yayılması üzerine Fornier’in Son Siyah Saçım adlı kitabını alıp parka gittim. Gideceğimi Twitter’dan yazdığım için oraya 10 tane arkadaş geldi. Saatlerce oturduk ve kitap okuduk. Ben kitabı bitirdim. Asyak (9) geldi anne ve babasıyla. Fotoğrafımızı çektiler. A, G, S, R geldi. S (AK Parti’ye bağlı belediyede çalışıyor ekmek parası için, Kürtçü…) kitabımı getirmiş. İmzaladım. Tiyatro sanatçıları geldi ve kalabalığı coşturan laflar ettiler. Sabah baskın olacağı endişesiyle evime gittim. Sabah G mesaj atmış. “Gaz bombalarıyla geldiler.” 

Soundcloud Sitesinde Şiirlerimi Seslendirenler

Eşeği Tren Raylarına Bağladılar

NİĞDE'nin Ulukışla İlçesi'nde kimliği belirsiz kişiler, kime ait olduğu belli olmayan eşeği iple demiryoluna bağlayıp ölüme terk etti. Bir yük treni, eşeğe 3 metre kala güçlükle durabildi. Olay, Ulukışla İlçesi'nin Osmancık Mevkii'nde meydana geldi. Konya'nın Ereğli İlçesi'nden Çakmak Köyü İstasyonu'na giden 33081 sefer sayılı yük treninin makinisti 35 yaşındaki Veli Şener, Osmancık Mevkii'ne yaklaştığında raylar üzerinde bir eşek gördü.

Korna çalarak uyarmaya çalıştığı eşeğin halen rayların üzerinde durduğunu gören Veli Şener hemen fren yaptı ve hayvana 3 metre kala güçlükle durabildi. (Cumhuriyet Gazetesi, 17 Kasım 2014)

Konu ile ilgili önceki yazım: http://cihatduman.blogspot.com.tr/2012/07/sus-esekleri-ve-sus-esekligi-uzerine.html

Annemin Şarkısı

Biraz Erken Dünyaya Gelmişim

Soru cevap kısmında seyircilerden biri yaşlı kadına soruyor: Bu ilk filminizdi, başka filmlerde de oynayacak mısınız? Kadın: Ben 70 yaşındayım. Ve bu çok yorucu. Evet oynamak isterim fakat bu yükü kaldıramam. Biraz erken dünyaya gelmişim.

Tasarlanmamış ve ağızdan çıkmaktan başla çaresi kalmamış bu cümle, eminim siz okuyucularım tarafından da hayretle karşılanmıştır. Hani der ya Cemal Süreya, çok erken gelmişim seni bulamıyorum/ bir şeyin provası yapılıyor sanki. Evet, bu cümle Erol Mintaş’ın yönettiği Annemin Şarkısı filminde anne rolünü oynayan Zübeyde Ronahi’ye ait. Bu, aynı zamanda bir aktrisin sanata veda cümlesi. Erken gelmiş olduğu için erken gidecek olan bir aktris.

Erol Mintaş bu ilk uzun filminde doğudan İstanbul’a göç etmek zorunda kalmış bir öğretmen ve annesinin öyküsünü anlatıyor. Göç bitmiyor tabii ki. İstanbul’un şimdilerde de otele dönüştürülen semtlerinden kahverengi bloklara doğru uzuyor. Güncel tehciri her planda gözümüze sokulan inşaat bariyerlerinden, beton gökdelenlerden anlıyoruz. Anne dört duvar arasında olmayı kaldıramayıp hastalanıyor. Yabancılaşıyor. Siliniyor. Her fırsatta köyüne dönmek istediğini belirtiyor, bazı teşebbüslerde bulunuyor. Başaramıyor. Oğul devlet okulunda çalışmasının yanı sıra bir dernekte çocuklara Kürtçe eğitim veriyor. Aynı zamanda öykü yazıyor ve kitabı çıkıyor. Anne, oğluna sürekli bir Seydaye Sülo adlı bir dengbejden bahsediyor. Kaybolan bir kaset var. Bulunamıyor. Oğul birçok yerde bu kaseti arıyor. Birçok kaset dinliyorlar birlikte. Eve dönülemiyor, şarkıya dönülemiyor, kalbin etrafında dönüyorlar. Filmin müziklerini Başar Under yapmış. A Silver Mt. Zion’u anımsatan müzik çok başarılı ve filmin doğru yerlerine yerleştirilmiş. Nihayetinde ortaya güzel bir eser çıkmış. Kürt sinemasına dair fikir edinilmesi bakımından izlenmesi gereken bir film.

Yükte küçük pahada büyük bazı ayrıntılar:

• Seydaye Sülo şarkı söyleyince arpa taneleri duvara tırmanırdı. Filmin en güzel cümlesi anne Nigar’dan çıkıyor. Berrak bir mübalağa. Bembeyaz gülümseten bir teşbih.

• İki ailenin oturup veda çayı içtiği sahnede ergen çocuğun masadaki bisküviye uzanmasıyla bütün dramı zamansızca yok etmesi güzel bir ayrıntı. Plan bu ergen iştahıyla son buluyor.

• Annenin cevizleri kırdıktan sonra kavanoza doldurma sahnesinde masada kalan son ceviz parçasını kavanoza değil de ağzına götürmesi, iştahgerçekçilik.

Künye:

Vizyon Tarihi   14 Kasım 2014 (1s 30dk)

Yönetmen:      Erol Mintaş

Oyuncular:      Feyyaz Duman, Zübeyde Ronahi, Nesrin Cavadzade

Tür      Dram

Ülke     Türkiye

Yaralı Acımaktasın

ardında

az farkla mutsuzluğa çıkmış

kahkahalar bırakıp gidemeyenlere

benim de bir çift lafım var

gelecek çok kalabalık

buradan söyleyeyim dedim, bu zamandan

çünkü benim içim artık ibret olmuştur

sizin için de ibret olsun

ölüm olayının bir haddi var

or’dan sonrası değişmiyor

yaralılara edilen merhametin toplamı

ezberlediğin hassasiyet

ölüm değişmiyor

yaralı acımaktasın

o şekilde bahsedelim

bir zamanlar

birbirimizi kıskanmıştık

hatırlanan bu

ardarda yakılan sigara

gücendikçe güçlenen yürek

efkâr- ı umumiye

bok

birbirimizi bir zamanlar

çok kıskanmıştık

hepiniz biriniz

biriniz benim için

pide söyleyebilir mi

çok acıktım

hepiniz biriniz

biriniz benim için

beni sevebilir mi

hiç çalışmadığı halde

ağlamaktan geçenler için

bir çift söz bırakmak istedim

mizanpajcılarla yan yana dura dura

şiirin artık bu şekilde yazılması gerektiğine

iman ettim

sarımsakla utanç arasında

hepinizin de bildiği gibi

bazı sert metallerin bile kesemeyeceği derin bir bağ var

buna örnek verebilirim

ama vermem

ima eder giderim

3 saat aralıksız izleyip sözlerini yazıya çevirdim

Merabalar

Memet pişkin ben

16 ekim 2014 sabah saatlerindeyiz

Doğrudan koyuya giriyim

Bu bir intihar notu

Bu sabah yaşam defterimi kapatıyorum

Bana ayrılan sürenin sonuna geldik

Bir aksilik çıkmazsa

Gördüğünüz üzere alkollü

İşte alkol ya da herhangi bir uyuşturucu madde etkisi altında değilim

Gayet aklım başımda

Konuyu serbest irademle 

yeterince uzun süre değerlendirdiğimi düşünüyorum

Çok uzun zamandır mutsuzum aslına bakarsanız

Bunu yakın arkadaşlarım bilir zaten

Ve intihar yeni bişiy değil

Benim için

Dönemsel bir depresyon falan

Olan bir patlama, kopma noktası gibi değil diye düşünüyorum

Elbette hani bir bardağı taşıran damlalar oluyo

Ama taşan bir bardakta birkaç damlayı sorumlu tutmak

O taşmayı tamamen onlara bağlamak doğru gelmiyo bana

Son aylarda özellikle

Bilenler bilir ben sabahları neşeli uyanırım

Güne enerjik başlarım

Ama özellikle son aylarda çok

Sürekli bu fikirle uyanıyorum açıkçası

Ve hayatımın geri kalanına devam etmek üzere

Herhangi bir istek duymuyorum

Bir motivasyon

Ve bu kısır döngüyü de kıramadım

Ve kırmak yönünde de açıkçası

Bir miktar

Bir miktar değil

Umudumu kaybettim

İşin temel sebebi bu

Bu kısır döngü kırılır mı kırılırdı elbette

Yaşam devam ederdi

Daha çok partiler

Daha çok eğlenirdik

Güzel işler de yapardık belki

Ama

Dediğim gibi motivasyonu kaybedince

Ne işime gücüme verecek enerjim oluyo

O da çalıştığım muhteşem insanlara haksızlık oluyo birazcık

Hem de tabi kaynak açısından da zorluyo

Ve her şeyi kapatıp gitme planlaması yapabilecek

Bunu şe yapacak hayatı da kurgulamadım

Birazcık da bu intihar konusunu

Aslında buraya kadar sündürmemle alakalı

Her şeyi tüketip bu noktaya gelmeyi bekledim

Bunda bir arkadaşımın katkısı da çok

Özellikle doğumunu tamamlamasını beklemek istedim

Etkilenmesin diye

Bebeği yani

Ne diyeceğimi çok bilmiyorum aslına bakarsanız

Vedalaşmayı istedim

Tatsız kısımları çıkartırsak aslında çok güzel bir hayat yaşadım

İnsanlar konusunda özellikle

Kesiştiğim

hayatıma dokunan

değen çıkan insanlar konusunda hep cömert davrandı

Her şeyin başında

muhteşem bir kardeşim vardı

Bir insanın sahip olabileceği en iyi kardeş

Kendisinden daha sıkı bir hatun yetiştiriyor şu anda

Çok tatlı bir yeğenim var

Onun dışında harika kız arkadaşlarım oldu

Muhteşem kadınlardı

Çoğu manyaktı aslında

Şimdi doğruya doğru

Ben de çok aklı başında bir adama sayılmam

Çok güzel vakit geçirdim çok sevdim çok sevildim

Doya doya aşk yaşadım

Bunun dışında çok derin dostluklar kurma olanağım oldu

Güzel dostlarım oldu

İyi arkadaşlar edindim çok eğlendik

Çok faydalandık birbirimizden

Güzel insanlarsınız hepiniz

İyi ki girdiniz çıktınız

Çok akıllı tutkulu kişilerle çalışma olanağım oldu

Hakkaten bu bir ayrıcalık

Gerçekten öyle

Zevk aldığım işler yapma fırsatım oldu

Sevdim aslında genelde işimi

Ve çok da şikayet edecek bir durum yok ama

dediğim gibi o

bir noktada

Birazcık kendimi yalnızlığa ittim

Ve işin o

Hayatın o tatsız taraflarıyla çok başa çıkamadım herhalde

Çünkü nazik, neşeli, eğlenceli

Akıl ve ruh olarak böyle bi incelik ve derinliğe sahip birisi olmayı

Çok önemsedim

Ve şu anda bunları korumak ve sağlamak

Ciddi bir yük haline geldi benim için

Bu konuda takatimin artık tükendiğini ve

işin o karanlık tarafının daha ağır geldiğini

Ve taşıyamadığımı

Ve bi şekilde bunla ilgili donanımları da

zaman içerisinde çok geliştirmediğimi fark ettim

Ki böyle sarsıntılarda çok dağılıp kendimi toplamakta

gün geçtikçe Daha çok zorlanıyorum

Bu da çok sıkıcı bir kısır döngü yani

açıkçası yani Bi noktadan sonra neyle uğraşıyorum diye dönüp

Tekrar kendi xxxx ait bişiler falan

O konudaki ışığı kaybettim açıkçası

Bazen böyle oluyo

Bazı insanlar işte şey

İntihar konusunda daha eğilimli ve

Ben de gayet açık ki

Onlardan biriyim

Bunun dışında ne söylenir çok bilmiyorum daha fazla

Aaa

Bi konu

Vasiyetim var

Şöyle ki

Herhangi bi din inancım yok

Allaha da inanmıyorum

Gömülmek istemiyorum

Bunu bi şekilde bu iş aileyle çözülecek bir konu olduğundan

Berna bu konuyla ilgilenirse

Hani benim bu isteğime saygı gösterip

Belki yapacak bişiyler

Hukuki nasıl yürüyor bilmiyorum

Yardımcı olursa çok memnun olurum

Gömülmek istemiyorum

Kadavra yapsınlar

Bilimsel araştırmalara versinler bedeni

İşte

Çocuklar iskeletimle falan oynasın

Çok dağılmayacağını zannediyorum

Olmadı balıklara atsınlar

O da güzel bişiy ama mezar istemiyorum

Kesinlikle gömülmek istemiyorum

Fazla söyleyecek bişi yok aslında

Çok uzatıp sıkıcı hale getirmenin lüzumu da yok

Son,, gitmeden önce birlikte bir şarkı dinleyelim istiyorum ve

Bi yerinden hafif korkuyorum da açıkçası

Yani korkmam şey

İşin aksaması ile alakalı

Yoksa dediğim gibi

Şey bi yerlere gidicem bişi olacak falan filan

Bişey olduğunu sanmıyorum

Görücem

Öyle

Son bi şarkı dinleyelim

Ben de şarabımı içmeye başlim

Ella Fitzgeralt’ı ne kadar sevdiğimi biliyorsunuz

Hoşçakalın

Aşkla yaşayın

Çok güzel olsun hayatınız

Ella şarkıları gibi böyle

Güzel

Duru

Sakin

Baybay

Çok Uzaktan Gol Sevinci

Üsküdar'da, Mihrimah Sultan Cami'nin kıble çıkışından çıkınca karşıda, ikinci katta bir Oyun Salonu var. Atari diyelim. Atariye gittim dün. Bu kez PES değil FİFA atayım dedim. FİFA 2014 vardı. Önce Uruguay'ı aldım. FİFA'yı ilk kez oynadığım için Amatör seviyede oynadım. Brezilya'ya 5 tane çaktım. Sonra Cezayir'i aldım. Son dünya kupasında Cezayir'i çok sevmiştim. Özellikle Cabu (Djabu) çok ilgimi çekmişti. Onu öven bir sürü tivit atmıştım. Cezayir'in karşısına Arjantin'i alayım dedim. Seviyeyi de Profesyonele çektim. İlk yarı 0-0 bitti. İkinci yarının başında Arjantin santra kullandı ve Cabu topu söktü accık sürdükten sonra orta sahadan müthiş bir şut çekti. Gol oldu. Futbolcular önce anlayamadılar ne olduğunu sonra sevinmeye başladıklar. Ben de çok sevindim. Bu goller eskiden atılırdı. Hem gerçekte hem oyunda. İşte o görüntüler, telefonla çektim. 

Hurşit

beni yanlış hatırladılar hoppala

olaylar bu noktaya kadar nasıl geldi abi

bir kadına bakıyorum, olmayan çocuğuma benziyor

beni doğurup büyütsün diye pişmiş et yiyorum

gülsem inanılacak gülmüyorum, iki el öpücük sesi:

bugöbekk nasıleriyecekk

belki bir perşembedir bunu güneş söyleyecek

belki de merdiveni yıkayan meleğe ödenecek on üç lira

çok sarılmak

-Umut sarıkaya bu hafta çizmiş mi?

kalbimi yarıp bakma, kalbimi yarıp iç

-Bana sebep ol

-Beni yap
kalbimi yarım bırakma

âh’ı kazıdı, unut’suz, on dakika ağladı

daha hazzın verdiği neşeyi yaşamadan

hazzın kaybından korktu, bu ağlamak, o.

bilekleri çok güzel onun değildi.

müthiş derecede onun değildi

hiç değildi

ratapampam dırına noy

kendinden kaçmak için ayaklarını kullanamazsın

zaman gözlerini yırtar/ geçer/ gider bir mumun ışıkla münasebetine

toplu taşıma araçlarına yürüme mesafesinde seni ölü bulurlar

belki öper diriltirler belki bir çocuk dondurma ister

isteyip kalır, müdahale edemezsin anne değilsin

baba olursun

arkasından konuştuğun

hakkında fikirler telef ettiğin

belki kırmızı giyer diye yeşil giydiğin

bir fil müddeti dağlı kaldığın o çarpık çelişkiyi

sapsarı bir neşeyle katlandığın hastalığa sebep görebilirsin

bunu ona söyleme bunu ona anlat ve ağlat

tımarlı sipahiler ve köy korucuları duysun

küre-i arzın bütün plastik halkları adına

çıkarılmamış bir savaş gibi

öksürülmemiş bir mikrop gibi

ben bir acı sandalyesiyim

denge kusuyorum

bıktığım denge

Cihat Duman

Yusuf Kaplan'a küççük bir mektup

Ayşegül Tözeren, meczubun biriyle ilgili bir yazı kaleme almış. Mail kutuma düştü. Onu buraya alıyorum. 

Yeni Şafak'ta yazan Yusuf Kaplan Erdoğan'a 20 öneride bulunmuş. Ben de kendisine bir iki soru yöneltmek istiyorum.

"Halkı çözen İslam'la ilişkisini sıfırlayan 'salaş' bir kuşak yetiştiren, çocuklarımızı sığ ve değerlerimizi çözücü tüketim kültürünün kölesi haline getirerek mankurtlaştıran eğitim, kültür ve medyada devrim yapılmalı.

Eğer bu üç devrim yapılamazsa, 20 yıl içinde yok oluruz!"(Madde 2, Yusuf Kaplan)

Kaplan, bu maddede, topluma kendince bir eleştiri getirmeye çalışmış. Ama aynı cümle içinde İslam ile dini vurgulayıp, mankurtlaşmayla Orta Asya mitlerine gönderme yapıp, sos olarak da "tüketim kültürünün kölesi" ve devrim gibi ifadeleri kullanınca çorba olmuş.

Kaplan'ın tüketim kültürüne karşı devrim çağrısı yapan sözlerini okuyunca, aklıma birden Taksim'de Gezi Parkı'na AVM yapılacağı iddiasıyla başlayan Gezi Direnişi geliverdi! Sevgili Kaplan, alışveriş merkezleri tüketim kültürünün mabedi değil midir? Taksim'e alışveriş merkezi dikeceklerdi. Bence bir madde daha ekleyip, n'oldu o iş diye de bir sorun. Ay, yoksa siz de mi çapulcusunuz? Vay, vay!

https://www.youtube.com/watch?v=a_48C1JiIgo

"Başka kültürlerin gönüllü acentalığını yapan Boğaziçi, Bilkent ve ODTÜ 'yıkılmalı' bunların yerine tıpkı ABD'de olduğu gibi Ivy League üniversitelerine benzer, Amerikan kültürünün ve dünyasının izini süren, bir Amerikan ruhu geliştirmeye çalışan, bizim Nizamülmülk medreselerine benzer, bizim öncü kuşaklarımızı, bizim medeniyet iddialarımız doğrultusunda yetiştiren çaplı pilot üniversiteler kurulmalı!" (Madde 19, Yusuf Kaplan)

Kaplan'a göre başka kültürlerin gönüllü acentalığını yapan üniversiteler yıkılmalı(!), yerine tıpkı ABD'de olduğu gibi Ivy League üniversitelerine benzer Amerikan kültürünün ve dünyasının izini süren, bir Amerikan ruhu geliştirmeye çalışan üniversiteler kurulmalıymış! İyi misiniz, Sevgili Kaplan? Aynı cümle içinde, hem bağzı üniversiteleri başka kültürlerin acentesi olmakla eleştirip, infaz ediyorsunuz, hem de model olarak Amerikan kültürünü gösteriyorsunuz? Arada da bir sözceyle, “Nizamülmük medreselerine benzer” olsun diyorsunuz. Amerikan kültürüyle Selçuklu dönemi medreselerini nasıl bağdaştırdınız? Nizamülmülk'ün kurduğu Nizamiye medreselerinin bir kuruluş amacının da "sünni müslüman kadrolar" yetiştirmek olduğunu düşününce içimden "hmmmm" demekten kendimi alamıyorum doğrusu.

"Belki de en önemlisi de, çözücü postmodern kültür, bir sel gibi bütün dünyayı tek tipleştiren sığ bir kültürü, zevk, beğeni ve hayat tarzını bütün dünyaya anında yayıyor. Eğer bu çözücü postmodern kültüre karşı kendi değerlerimizi koruyacak ve kendi medeniyet ilkelerimiz doğrultusunda İslami duyarlıkları gelişkin yeni bir kuşak yetiştiremezsek, iki kuşak sonra İslam bu ülkede azınlıkların dini haline gelebilir." (Madde 20, Yusuf Kaplan)

Kaplan tarafından bir dış mihrak olarak postmodernizm işaret edilince, belleğim beni postmodernizmin zamanında komutanlar tarafından iç düşman olarak ilan edildiği 2008'lere götürüyor. Nereden nereye... İçimden bu madde de çok tatlış olmuş diyorum. Kalp kalp kalp.  

Özetle, bu tür yazılara Ahmet Kural tiplemelerindeki ciddiyetin ötesinde bir ciddiyetle yaklaşamıyorum. Ama Yeni Şafak bir mizah dergisi olsa okurum. Düşünün, ben... Yeni Şafak! Okurum diyorum.

https://www.youtube.com/watch?v=hU13D7rXANQ

Ha bir de bonus soru:

Ne zaman “En güzel eser benim: Kafam garplı ruhum Türk” yarılmasını aşacaksın, sevgili sağcı düşünürüm?

Natama Dergisi'nden İstifa Ediyorum

Türkiye dergiciliğindeki bir takım boşlukları doldurmak ve üretime “başka” bir katkıda bulunmak amacıyla kalabalık bir ekip tarafından kurduğumuz ve 7 sayı çıkarmış bulunduğumuz Natama Dergisi’nden; dergide bir takım iç kamplaşmaların husule gelmesi ve derginin çıkış amacına aykırı olarak poetik olmayan dış kutuplaşmanın bir tarafını temsil edecek konuma yerleşmesi sebebiyle, istifa ediyorum. Hiç şüphesiz dergi içi kamplaşmanın ve dış kutuplaşmanın oluşmasında kendimin de tembelliği, umursamazlığı, yorgunluğu ve bireysel hataları mevcuttur. Sırf bu yüzden bile olsa dergiden ayrılmaktan başka bir çare kalmamıştır. Dergiden ayrılış serüvenim geçtiğimiz Mayıs ayında yayın kurulundan istifa etmemle başlamış ve kademe kademe bugüne gelmiştir. Dergideki arkadaşlara teşekkürlerimi sunar, okurumuzun önünde saygı ile eğilirim. Konu ile ilgili dedikodusal herhangi bir soru soranların ise -ne kadar yakınım olurlarsa olsunlar-, canlarını yakarım. 

maskeli çarşıda premodern insanın davranış biçimleri

bu yazıyı okumadan 2011 tarihli bu yazıyı oku

Sosyal medya diye bir şey çıktı. Ben buna maskeli çarşı diyorum. Yani yeni buldum bu tamlamayı. Bir masken, kostümün ve seni anlatan kısa bir pankart alarak, Üsküdar Çarşı’ya çıkıyorsun. Çarşının durumuna göre cebinden çıkardığın kalemle çarşıda bulunan yığına (kitle ya da halk demiyorum) düşüncelerini yazıyorsun, pankartlar birikiyor vs. konunun şiire ve şairliğe değen yönünü daha evvel (2011) yazmıştım. Şimdi biraz da avamın anlayacağı şekilde buradaki insanı inceleyelim. Buradaki insan bedensiz bir insan, bedeninin fotoğrafını koysa bile 3 boyutlu değil ve ayrıca ebatları anlaşılmıyor. Buradaki insan bir yazar. Bu insanın diksiyonu, hitabeti, ses tonu/güzelliği yani onun fizyonomisi anlaşılmıyor. İnsan ilişkilerinde başı çeken fizyonomi, sosyal medyada, maskeli çarşıda yok. Düşünce önem kazanıyor. Analitik düşünce ve dili güzel kullanma becerisi öne çıkıyor. Zaten tweetin sanata değdiği nokta da bura. Ama konumuz bu da değil.

Sosyal medyayı kartvizit olarak kullananlar var. Adı soyadı ve fotoğrafıyla burada. Onu gerçek hayatta tanıyanlar maskeli çarşıda da tanıyor ve iletişim kurabiliyor. Bu insanlar bazen bir yerlerde çay içme keyfi yapar, saftır, boşboğazdır, duyarlıdır, temizdir, çoğu tuvalete gittiğini gizler ve tuvalette paylaşımda bulunmaz. Sağlıklı bireyler.

Kimileri de felsefi bir kavram ya da uydurulmuş bir rumuzla, anonim bir fotoğraf ya da ünlü birinin yüzüyle sahneye çıkar. Mesela Cemalettin ağaçkakan isminde biri olsun, profil fotoğrafında bir kuş, biyografi kısmında da harcı alem bir vecize. Kimileri böyle sessiz sessiz ortamda durur, ara sıra eğlenir. Kimileri de götüne kazık sokulmuş gibi fenomen olmak için asar, takipçi sayısını arttırdıkça arttırır, gündem maddesinden gündem maddesine koşar, bunu yaparken de muhakkak yanından yöresinde bir şıracıyla dolaşır. Hatta bunlar çakal sürüsü gibi 30-40 kişi sürekli birbirleriyle rtleşerek genel rtleşme içinde paylarını yüksek tutarlar. Okuduğu iki genel kültür kitabıyla birbirinden gördüğü yarım yamalak bilgileri harmanlayıp, bu böyleyse şu şöyledr o vakit o öyledir yöntemiyle bi kere türk soluna bi kere kürtlere bi kere kadın cinayetlerine bi kere Sakarya depremine uygular, sabahlara kadar birbirlerini kandırırlar. Bu 30 kişi ne hikmetse adlarını maskeleyerek anarşistliğin kralını yaparlar ama en ufak bir meselede fikir ayrılığına düşmezler. Zaten bir olay çıktığında hepsi ilk yorumu yapmak ve taraf almak için birbirini bekler. Biri rengini hafif belli edince diğerleri de deli gibi abanır. Çünkü fikirleri yoktur, sadece binlerce takipçileri vardır. O sakat personalar, gerçek bir kişi kendilerine sataştığında ise sanki şahıs haklarına saldırılmış gibi tepki verir, küser, adam toplar intikam alırlar. Kırılgandırlar. Hukuken ve vicdanen bir hakları varmış gibi hissederler. İçine girdikleri maskeyle bütünleşmiş ve kendilerini kaybetmişlerdir. Bu maske içinde artık kadın, erkek, pkkli, gezici, yaşlı genç vs olamayacaklarını anlayamazlar. O kadar ki bunların takipçileri de onları gerçek sanar ve bir mefkure yükler, maske ile et sıkı sıkıya bağlanır, “merhaba en azut, senden bu erkek egemen dili beklemezdim”. Nerden biliyorsun adamın erkek olduğunu, belki erkeklik organı yok ve bunun yerini eril dille dolduruyor, bu özürlünün bu hareketini eleştiremezsin ki, sakatın değnek kullanmasını ateşli silahlı kanunlara bağlamak gibi bir saçmalık olur bu? “Eski sevgiliniz mi neden adı soyadı yüzü belli olmayan bu personayı sırf 50.000 takipçisi olduğu için ciddiye alıyorsunuz? O zaman siz kezosunuz? Hiç tanımadığın hatta hiç olmayan birini burnundan çıkardığı sümüğü kanepenin altına sürdüğü için yargılayamazsın. İşte 20 Aralık 2013 tarafından bu şahıslara geçen diyaloglarım.https://twitter.com/cihatolog/status/414005386572599296

çiftleşmek bakmak ve kezoluk üzerine

bakmanın cinsel olup olmadığını tartışmadan evvel cinselin olup olmadığını tartışmaya gerek var. eğer cinsellik varsa her şey cinseldir. eğer cinsellik yoksa hiçbir şey cinsel değildir. fakat daha evvel pek biçimsiz bir kelime olan cinselliğin de yerine başka kelime bulalım. konumuzu açacak bir isim. çiftleşme diyelim buna. çiftleşmek var mı, yok mu? çiftleşmek var. o halde bana göre her şey çiftleşmekle ilgilidir. peki bir erkeğin bir kadına bakmasının çiftleşmeye davet ya da çiftleşme ile çok yakından ilgili olduğunu nasıl anlayabiliriz. peki bir kadının bir erkeğe bakarken peki bir kadının kadına peki bir erkek? bakış anında çiftleşme organına bakmak gerekiyor. ereksiyon ya da sulanma var mı? çünkü bir insana bakmanın ne anlama gelmediğini ancak böyle anlayabiliriz. herkes çiftleşme organını açsın şehrin en işlek caddesine çıksın. o zaman bütün gerçek tecavüzcüler ortaya çıkacak. bir çocuğun bir kadının bir erkeğin bir kedinin yansıttığı güneşin göz tarafından beyne aktarılmasındaki şeyi yoksa nasıl anlarız?

geçenlerde kadının biri sosyal medyada "ağzından kezo lafını düşürmeyen erkekler bizler eğildiğimizde götümüze bakıyor" diyerek "kezo" kavramıyla "bakma eylemi" arasında rabıta kurdu. kadının götünde de gözleri olduğu için kendisine bakan erkeği tespit etmiş, demek ki sadece götten sallamıyor, aynı zamanda götüyle görüyor da. kezban'lık bakışla ilgili olamaz, mukayese edilemez. kezbanlık kadınlıktaki yarıktır/yarılmadır bu yarılmanın erkek tarafından bilinçli bir şekilde yanlış anlaşılmasıdır, kezbanlık kadının verdiği açıktır, kezbanlık tiksindiricidir. bakış kutsaldır. bakışın çiftleşme organını şişirmesi yani kalpten organlara kan pompalaması sadece sapanlarda/sapıklarda gerçekleşir. ve bu bir hastalıktır, bu tür hastalar öldürülmelidir. bakışın abartılması ve muhatabın rahatsız edilmesi (ereksiyon olmasa bile) sapıklık değildir, suçtur, günahtır, cezalandırılmalıdır. 

İlk Şiir Kitapları Üzerine Düşünceler

2000’li yıllar şiirin nereye yöneldiği konusunda yapılan tartışmalar bağlamında renkli geçmişti. 2000-2010 yılları arasında şiir üzerine yapılan gerek dergi mecralı tartışmalar, gerek sanal ortamda yapılan kavgalar şüphesiz şiirimizi bir mısra mesafesi kadar da olsa ileri taşımıştır. 2010’lu yıllara geldiğimizde ise bu tartışmaların, şiir üzerine düşünce yazılarının azaldığını görüyoruz. Peki, ne oldu? Şair, şiirle ilgili neden sustu? ? Günümüz şiirinden uzak ve akademisyenlerin ikinci yeni fetişizmi ile ilerleyen bir akademi, susmuş şairler hiç tat vermiyor. Bu suskunluğu bir nebze olsa bozmak, ortama çığlık veremesek bile ufak bir fısıltı vermek adına, 2012-2013 yıllarında ilk kitaplarını yayımlayan on iki şairi seçtik. Şüphesiz bu yıllar arasında sadece bu 12 ilk kitap yayımlanmadı. Yayımlanan fakat elime geçmeyen, elime ulaşsa da kitaplığımda kaybolan kitaplar da var. Burada amacımız 12 şairi göğe yükseltmek ya da tenkit ederek yerin dibine batırmak değil. Amacımız günümüz şiirine ulaşmaya çalışan okura ya da ortamı anlamaya çalışan şaire, 12 şair üzerinden örnekler göstererek harita tutmak. Kitaplarını okuduğumuz şairler ve ilk kitaplarının isimleri şöyle:

Mehmet Molla, Mehmet Davut Özdal, Ekim 2011

Maaşsız, Mehmet Davut Özdal, Haziran 2013

Kemik Yasası, Emre Öztürk, Ocak 2012

Sistem Çöktü Misal Çok Yalnızım, İsmail Aslan, Eylül 2012

Büyük Şehir Kahve Molasında, Enes Özel, Ekim 2012

dünyanın en modern zebrası siyah beyaz, Davut Yücel, Kasım 2012

asdasd, Özgür Göreçki, Aralık 2012

Kırmızı Perfect, Rıdvan Gecü, Şubat 2013

İhtimal Cüce, Murat Çelik, Temmuz 2013

Sağcılık Şiirleri, Ufuk Akbal, Temmuz 2013

Tutukevleri Boyunca Ahizelerde Bırakılanlar, Kadir Yanaç, Temmuz 2013

İronika, Özgür Ballı, Ocak 2012

Aşağıdan Seveceğim Ülkeyi, İsahag Uygar Eskiciyan, Haziran 2013

Bu ilk şiir kitaplarından evvel yazılan şiirle ilgili kitaplar da bu dönemde çıkmış oldu. 2000’lerde dergilerde yazılan yazılar, 2000’lerin sonunda ve 2010’ların başında kitaplaştı. Enis Akın’ın Kekeme Türk Şiiri, Murat Üstübal’ınDirimkurgu, Hayriye Ünal’ın Eşikteki Özgürlük, Serkan Işın’ın Tüğün, Utku Özmakas’ınMilenyum Kuşağı gibi kitaplar 2000’li yıllardaki şiiri ve önceki şiiri algılama ve yorumlama açısından faydalı diyebileceğimiz eserler. Bu dönemde kendini avangart ya da yeni iddia edenlerle konvansiyonel şairler tartışmışlardı. Konvansiyonel şairler kendini ‘yeni’ iddia edenlerle “taklitçi”, kendini ‘yeni’ iddia edenler ise konvansiyonellere “gerici” diyordu. Bu yazının amacı yeni-eski tartışmalarını alevlendirmek değil, son yıllarda ilk kitabını çıkartmış şairlere bir bakmak.