Hurşit

beni yanlış hatırladılar hoppala

olaylar bu noktaya kadar nasıl geldi abi

bir kadına bakıyorum, olmayan çocuğuma benziyor

beni doğurup büyütsün diye pişmiş et yiyorum

gülsem inanılacak gülmüyorum, iki el öpücük sesi:

bugöbekk nasıleriyecekk

belki bir perşembedir bunu güneş söyleyecek

belki de merdiveni yıkayan meleğe ödenecek on üç lira

çok sarılmak

-Umut sarıkaya bu hafta çizmiş mi?

kalbimi yarıp bakma, kalbimi yarıp iç

-Bana sebep ol

-Beni yap
kalbimi yarım bırakma

âh’ı kazıdı, unut’suz, on dakika ağladı

daha hazzın verdiği neşeyi yaşamadan

hazzın kaybından korktu, bu ağlamak, o.

bilekleri çok güzel onun değildi.

müthiş derecede onun değildi

hiç değildi

ratapampam dırına noy

kendinden kaçmak için ayaklarını kullanamazsın

zaman gözlerini yırtar/ geçer/ gider bir mumun ışıkla münasebetine

toplu taşıma araçlarına yürüme mesafesinde seni ölü bulurlar

belki öper diriltirler belki bir çocuk dondurma ister

isteyip kalır, müdahale edemezsin anne değilsin

baba olursun

arkasından konuştuğun

hakkında fikirler telef ettiğin

belki kırmızı giyer diye yeşil giydiğin

bir fil müddeti dağlı kaldığın o çarpık çelişkiyi

sapsarı bir neşeyle katlandığın hastalığa sebep görebilirsin

bunu ona söyleme bunu ona anlat ve ağlat

tımarlı sipahiler ve köy korucuları duysun

küre-i arzın bütün plastik halkları adına

çıkarılmamış bir savaş gibi

öksürülmemiş bir mikrop gibi

ben bir acı sandalyesiyim

denge kusuyorum

bıktığım denge

Cihat Duman