Kelebeğin Rüyası

Şiirim ilk kez Varlık Dergisi'nde yayımlandığında, gençken, Mephisto'da görmüştüm. İlk kez şiir yayımlıyordum. 2006 olması gerekiyor. O şiiri sonra kitaplarıma almadım. Cadde boyu sevinçle koşmuştum. Tasdik edilmiştim. Param olmadığı için dergiyi satın alamamıştım. Ev arkadaşım sonra dergiyi alıp hediye etmişti. Platonik aşkına para karşılığı şiir yazdığım ev arkadaşım. Şimdi savcı. Ara sıra telefon açıp beni aşağılıyor. Yılmaz Erdoğan'ın filmi Kelebeğin Rüyası'nda böyle bir sahne var. Sene 1941. Rüşdü Onur ve Muzaffer Tayyip Uslu'nun şiirleri yayımlanmıyor. Parasızlar. Veremler. Aynı kıza aaşıklar. Sonra bir gün ikisinin de şiirleri çıkıyor Varlık'ta. Seviniyorlar. Veremi bile unutuyorlar. Aşkı unutuyorlar. O sırada, arka koltukta oturan çiftin kadın olanından ses geliyor: Nooluyo yani, şiiri çıkınca para mı veriyorlar? Ben ağladım sinemada. Film çok güzel diye değil. Aynı sahne Semih Kaplanoğlu'nun Süt filminde vardı. Yusuf, şiiri çıktığı için sevinçten koşuyordu. Sevinçten koşmak. Şiir böyle bir şey: Sevinçten Koşmak.  

20 Kuruşluk Gözler

Markete girdim. Aynen böyle, bir durum öyküsüne girer gibi. Kasiyer var. kasiyere 3 gün öncesinden 20 kuruş borcum var. kasiyer bana bakmıyor. Patates. Kasiyer benim orda olduğumu biliyor. Gofret. Salatalık turşusu. Kasiyere baktım. Kasiyerin 20 kuruşluk gözleri var. baksa her şey ortaya çıkacak. Market zinciri o 20 kuruşu ondan kesmiştir. Yumurta. Meyve suyu. Kasiyer bana hiç bakmadı. 20 kuruşluk gözlerini saklayacaktı ve sakladı. Bip. Bip. 17 lira. Benim size 20 kuruş borcum vardı. Önemli değil kalsın. Kasiyer benim eski sevgilime benziyor. Daha doğrusu 1598 tane eski sevgilim olduğu için bütün kadınlar mutlaka eski bi sevgilime benziyor. Önemli değil kalsın. Yok ben rahat etmem buyrun. Hatırlamıyor numarası bile yapmadı. Beni tanıdı. 20 kuruş aklına geldi. Bana bakmadı. Şimdi de unutmuş numarası yapmadı. Hayır kalsın dedi. Hediye etti. Safa yatmadı. Ödedim. Ben olsam unutmuş numarası yapardım. Keşke herkes ben olsaydı da rahat etseydim.