Sanatçı Ve Düşünürlerin İsimleri Nasıl Telaffuz Edilir

Münacat

yaz getirildiğinde

vantilatörler çalıştırıldığında

elektrik faturaları sol tarafımızdan verildiğinde

senin şeytanı yaratma gereği duyman

şeytanı bir gül pıhtısından yaratman

şeytanı diri tutarak onu şımartman aklıma takıldığında

hiç doğmamış olsam da

bu mektubu sana yazardım

sevgili hiç doğmamış olmak

açan çiçekler

cam fabrikası

müstehcen maneviyat

kan testim pozitif geldiğinde

onun gözlerine baktığımda

kasaplar et kestiğinde

işsiz bir astronot

alış veriş merkezinde palyaçoluğa başladığında

şeytana verdiğin kredi aklıma gelir

sevgili işsiz astronot

mikroplar kalpte çoğaltıldığında

bazı insanlar azar azar can verdiğinde

bazı insanlar azar azar delirdiğinde

kanamak bu yaz erkeklere bırakıldığında

kadınlar izinlidir

yalnız kalmamak zorunda olmak

devlet eli ile işlendiğinde

o bana çok sevdirildiğinde

onu kendi leşime uyarladığımda

kafa kemiği parçalanıp beyinlerimizden

biberona kan dolana kadar

kafaları birbirine çarptığımız

ötenazi şeklidir

sevgili allah

onu affedeceksen

beni affetme

Cihat Duman

Karaköy Geçilmez

Karaköy sahil. Kendisinde durduğumuzda, Topkapı Sarayı’nı, Sultanahmet’i, Ayasofya’yı, Eminönü’nü, Haydarpaşa’yı, Kız Kulesi’ni, suyu ütüleyen vapurları, tekneleri kısaca bütün İstanbul’u bize gösteren/öğreten bir mekân. Kendisi çok güzel ve kalabalık olmayabilir ama gösterdiği yerler enfes/kusursuz. Balık tut’kunlarının güzide mekânı. Hırsız kedilerin günah evi. Kadıköy iskelesinin komşusu. Ben çok severim Karaköy sahili. Manzaraya bakarım, balıkçıların konuşmalarını dinlerin, kışın ısınır, yazın serinlerim Karaköy’de. Zaten hepi topu 5-6 tane bank var sahilde. Boş bulduğuma oturur ve görüntü emerim. Ki oraya gelen tipler de hep kafa dengi tiplerdir. Birbirimizle hiç konuşmayız. Orada dışarıya ses verilmez. Dışarıdan ses alınır. Hemen arkada yeşil bir alan vardır. Park gibi. Aileler gelir. Çocukları olur. Çocuk da görebiliriz.

OTOPARK YAPTILAR

Birkaç zamandır Karaköy sahilde bir araç bolluğu var. Oturacak, denize bakacak yer bulamıyoruz. Önceleri orada yapılan bir inşaata verdim durumu. İnşaat malzemeleri getiriliyor olabilir dedik. Fakat bugün her şey açığa çıktı. Karaköy sahilde yapılan inşaat otopark inşaatıymış. İSPARK, insanların dinlenme yeri olarak ayrılan parkın devamı niteliğindeki Karaköy sahili şeridini boydan boya işgal etmiş. 

Buradan iktidara sesleniyorum. İstanbul Büyükşehir Belediyesi Başkanı Kadir Topbaş’a ve Türkiye A.Ş. Genel Müdürü Recep Tayyip Erdoğan’a… Sizde hiç vicdan, merhamet yok. Siz bülbülü eti için öldürürsünüz. Siz İstanbul’un gözde turistik beldesi olan Karaköy sahilden de 3-5 kuruş rant kazanmak için halkın şerefini satarsınız. Değer miydi? Bu görüntü kirliliğine değer miydi? 

Murat Üstübal

Murat ÜSTÜBAL

İSTİKLAL CADDESİ GAZİSİ CİHAT DUMAN’DAN ‘KIZKARDEŞLEŞMEK’

 Cihat Duman ilk kitabı “Ya da Pişman Değilim”i yayınladığında herkes kitaptaki ironinin ölçüsü konusunda tedirgin olduğu kadar şüpheciydi. Acaba Duman bunu hangi ölçülerde devam ettirebilirdi endişesi yaygın kanılardan biriydi. İlk kitabın sergilediği performans elbette sadece ironik değildi, genel dil normlarından hafif kaçışlarla ama elbette kendisine bir mesele edinişiyle birlikte kitap geniş kesimlerle kabul gördü. Kitabı daha yakından inceleyenlerin temkinliliği bitmediği gibi kalıcılığı konusundaki tartışmalar gizliden gizliye, içten içe devam etti. Tüm bunlar bir kitabın kalıcılığı için yeterli miydi? Oğuzhan Akay’ın “Ürk Şiirleri” deneyi de benzer bir yoldan geçip ironinin ve dil oyunlarının elinde parodileşmemiş miydi? “Ürk Şiirleri” deneyimini bilenler “Ya da Pişman Değilim” e de temkinli yaklaşmakta haklıydılar elbette. Sanırım gözden kaçırılan noktalardan biri, Cihat Duman’ın meselesini dramın somutluğunda kurmasının getirdiği çıplak gerçeklik olmuştur. Her ne kadar bu ilk kitapta bariz bir şekilde görülemese de elimizdeki bu ikinci kitap “kızkardeşleşmek”, öteki’nin deneyimlerine gösterdiği hassasiyetle, ironik sicilli yapıtlar arasında kendine sahici bir yer edinmesini bildi. Dahası, “Ürk Şiirleri” dahil Ah Muhsin Ünlü’nün “Gidiyorum Bu” ve Murat Menteş’in “Garanti Karantina” gibi kitapları arasında itiş kakışı sert geçmeyen bir yer oldu bu. Çünkü Duman’ın baştan beri sokaktakinin ve ötekileşenin şairi olduğunu hatırlatan dizeleriyle ‘travmatik gerçekçilik’e kapı araladığını söylemek güç olmayacaktır. İşin en ilginç yanı, şairin ötekini dillendirdiği noktada saf tutarak sathı kuvvetlendirmeyi tercih etmeyip, açık alanda hareketli satıhlarda diğer ‘başkalık’ların izini sürerek onların açmazlarıyla ilgileniyor olması, şairin ideolojik taraf olmasını da engelledi şimdiye dek. Bu meseleyi biraz açmamızda fayda var; şairlerin hem ideolojik taraf olmamakla hem de görececi kalmakla suçlandıkları günümüz şiirinde bunun anlamı nedir?

    Duman şiiri gerçekliğin temsil krizi yaşadığı noktada kuruluyor. Temsil krizinin ortaya çıkışı nasıl diyalektik gereğiyse Duman da kent hayatının akışkanlığı içinde yakalıyor kavramsal donmayı. Şair tıpkı Baudelaire’in pasajları mesken tutması gibi metropolün en yoğun, hareketli ve çeşitlilik arz eden mekânı olan İstiklal Caddesi’ni mesken bellemiş. Bu da çelişkinin ve katılaşmanın çabuk fark edilip tepki koyulmasını hızlandırıyor. Duman şiirini bu ‘hız’ durumu içinde değerlendirmek gerekir.  Bu hız karşılığını kitabın başlığından içeriğine kadar eylemsellik ve yoğun fiil kurgusuyla buluyor. Öyle ki kitabın başlığı bile sonradan oluşturulmuş bir fiilimsi: ‘kızkardeşleşmek’. Hatta kitabın ilk şiiri başlı başına eylemlerden kurulu: ‘Adamın Biri Sanki Roman Karakteri Değilmiş Gibi Çay Ocağına Oturdu’. Ve bu ilk şiirle birlikte kendi ötekilik politikasını ortaya koyuyor ilk dizesiyle: ‘konumuz başkasızlık’ diye başlayarak. İkinci dizedeki Duman şiirlerinde etkin bir şekilde görülen cinsel vurgu eylem haline dönüşerek: ‘gel oturalım kucağıma bişeyler ayıplayalım’ der demez kurulan tuzağı da anıştırır. Öteki üzerindeki emelleri hareketli bir zeminde karşılar. Zaten üçüncü dizedeki: ‘yürümesi rica olunan düşünür kimdi söyle bakayım’ deyişi hareket olgusunu teorik ve pratik algıladığını, daha doğrusu yaşamın akışkanlığında değer kazanan bir praxisin dinamiğinde algıladığını düşündürüyor.

Dün Gece Attığın Tüm Tivitleyi Okudum

kedileyin ciğeyi vay miyav

kasaplay gözaçık uyuyo diye

kedileyin gözleyi aç

ben munday olduysam bu şiiye ulaşabildiğim halde

kediley ne giysin en çok biy kadın olamadıklayı için

alıp onlayı öpüyoyum kalp nakli yapay gibi

binleyce kişi üzülüyoyuz

allah da bizle biylikte üzülüyo

belgeselley, kuyban bayyamlayı, izlenmemiş filmley

bi tane daha içsek kepaze oluyuzlay

açılın ben doktoyum ve filistin halkı yalnız değildiy

yaşasın 1 mayıs kahyolsun 2 mayıs ve diğey mayıs günleyi

biz ol deyiz ve seveyiz olmayanlayı

bu neyin yalnızlığı

bıçağın devlete dayanmasının mı

bıçak dayanaklıdıy çün aykasında halk vay

fakat beybeyde kesim sıyası bekleyken posta okuyan

ağzımdan diş kusuyoydum

yani yüksekten atlayan biy insan yeyle daha seyt öpüşsün diye

bulduğu tüm taşlayı yiyoy 

canım yaa, yeyim seni

sonya mutlulukla ilgili biy akyep aktı

seyt, yapışkan, kokulu, inlemeye ayaylı, tıynak, et, kan, değişik, nefes

ünlüleyin gittiği tayikatlayda ünlü başına 100 süz düşeyken

gel hele gel, bıyakın gelsin

yazık lan

çok yazık

canlılay geliyoy ve kaçmak yoksuz

duyup 1 kilo ağlayacağım

öpüleyek yontulmuş biy heykelin iç dişleyinden

iç dişleyinden biy heykelin geliyo kaçmak yoksuz

bıyakın gelsin

onda

benim etimden yayatılmış biy mutsuzluk vay

Cihat Duman, Ücra Dergisi, Aralık 2012