Bir Kıza Gayet Duygusal Bir Yazı

Bülent’ten SMS geldi. “blogunda bir kıza gayet duygusal bir yazı yazsana”. Sabah kalkmışımlar filan. Açlıksusuzluk. MediaPlayer’de Elektronik bir parça çalıyor. Ahşap pencerelerde -ve ne hikmetse benden önce kalan insanın geniş pencerelere astığı- dantelli şeyler. Dantelli masa örtüsünü raptiye ile çerçevelere yapıştırmak suretiyle Tehlikeli Oyunlar’ın ilk baskısının kapağını hatırlatıyor. Sıra sıra rum evlerinin bir tanesinde ahşap ahşap mutluyum işte. Blogumda bir kıza duygusal bir yazı yazmam gerekiyor. Bir insan benden bir şey yazmamı talep ediyor. Muhtemelen bana bir şeyler anlatmak istiyor ama ciddiye alma hakkımı kullanmak istiyorum.

Sevgili Albertine,

Kızkardeşim, çocuğumun tek annesi. Prosut’tan İzzet’e sevgiliye kızkardeş! hitabını kimse çözemedi. Kızkardeşlik bir makamdır. Karşılıklı olunur. Ben de senin kızkardeşinim. Hiç ablası olmayan bazı erkekler, organsızlıklarını saçlarını kazırtarakuzatarak telafi ederler. Yokluğundan bu yana neşe içinde ağlıyorum berberlerde. Çamaşır makinesi biriktirdim. Leçek yapan kızlardan mübarek saç kılı içiyorum her akşam. Kızkardeşim, ellerin hala küçücük mü? Kuymak rengi ve kıvamına devam mı? Ellerin diyorum, hala hayvan eli gibi mi? Fare yavrularının o iğrenç elleri var ya? Önden bakılınca arkası gözüken? Ters ışık derdi buna Aydın. “Abi tüh caddeden yanlış yürüyoruz.” Akşamüstü tünele doğru yürümek gerekirmiş. Güneş kadınların eteklerine vururmuş. KaragözHacivat hesabı. Allah Allah derdim. Öyle o biçim yürüyünce kadınların iç dünyası nasıl da gözüküyor. Bütün maneviyat… İşte o an kadınların erkeklerin kalça gölgesinde çıkan bir urdan değil de kaburga kemiklerinden birinden üretildiğine bir kez daha iman ederdim.

Sevgili Kızkardeşim Albertine,

Benden duygusal bir yazı yazmam istendi. Bulaşıkları hâlâ o küçük ellerinle mi yıkıyorsun. Bense kusuyorum buzdolaplarınca.

Oldu mu Bülent?